Het tripje naar de jungle

Na vijf weken Peru was het tijd voor mijn eerste, langere reisje: een weekje naar de jungle, of de selva zoals ze dat hier noemen. Peter en Alanya hebben een huisje in een dorpje in de selva en Peter gidst er regelmatig. Nu was het mijn beurt om mee te gaan naar Valle Esmeralda. Een klein verslagje van mijn reis...

DAG 1

In de vroege ochtend vertrokken we uit Ayacucho richting het avontuur. In een taxi reden we een 7tal uur door de bergen, op onverharde wegen. Het landschap zag je veranderen van dorre bergen tot steeds meer groen. Ik heb me geen moment verveeld tijdens de rit en enorm genoten van het uitzicht. Aangekomen in Pichari stapten we in een andere taxi, om echt de selva in te rijden. Dit was een super gekke ervaring voor mij. Alles leek er op Belize: het klimaat, de geur, de huisjes langs de weg. Met het enige verschil dat de jungle in Peru meer reliëf kent. Maar het voelde als thuiskomen en bracht me toch een beetje in de war. Na een fris pintje in het dorp, aan de oever van de rivier, namen we een bootje naar het huisje van Peter. Tijd om schoon te maken alvorens ons daar te installeren. We hadden geluk, er zat amper ongedierte. We sloten de dag af op het terras van het huisje met een rumcola, zicht op de rivier en de geluiden van de selva.

DAG 2

Deze dag stond in het teken van het verkennen van het dorp en het leven van de mensen die er wonen. Maar eerst namen we een duik in de rivier. Echt prachtig met zicht op de bergen aan de overkant. Ik ontmoette heel wat vrienden van Peter uit het dorp. Zo gingen we langs bij een cacao-boer die mij cacaobonen liet proeven voor ze gedroogd zijn. Een smaak die ik nog nooit geproefd had, maar heel lekker! Ook rook ik de geur van cacaobonen die aan het drogen zijn. Dat stinkt verschrikkelijk hard. Bovendien is het een geur die op verschillende plaatsen tijdens de reis terugkwam. Verder speelden we een spelletje pool in het biljartlokaal van Wally en Irma, super lieve mensen! Het is nu wel duidelijk dat mijn talenten ergens anders liggen :-) . In de bar van Mickey dronken we wat pintjes en we sloten de dag af met een verjaardagsfeestje van Yolanda en Richard, waar we een bord eten kregen waar je een familie mee kan voeden. Toen ik klaar was, leek het bord nog altijd even vol. Peruanen eten echt gigantisch veel! Nadien moesten we in het donker opnieuw op zoek naar het huisje. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want in het donker was de desoriëntatie compleet. We waren super dichtbij maar we zagen tot tweemaal toe een huisje dat in onze voorstelling te dicht bij de weg lag. Zo bleven we een uur zoeken tot we beseften dat dat ene huisje toch ons huisje was. Hoera voor doorzettingsvermogen en een beetje gevoel voor richting! Eenmaal binnen begon het bakken uit de lucht te regenen. We hadden geluk!

DAG 3

De regen bleef duren tot de volgende dag s middags. Tijd om me dus verder te verdiepen in de verhalen van Paulo Coelho en daarbij ineens mijn Spaans bij te schaven. Toen de regen stopte, wilden we de rivier oversteken om de nativos te bezoeken die aan de overkant leven. Zij leven nog echt op het ritme van de natuur, hoewel de veranderingen snel gaan. Zo ook in het dorp: stilaan wordt er elektriciteit aangelegd en ook gsm-bereik is in het vooruitzicht. Voor deze mensen een vooruitgang, in onze beleving eerder een verlies van de charme. Maar dus, we stonden op het punt de boot te nemen toen ik enorme pijn kreeg in mijn maag en bijna niet op mijn benen kon blijven staan. Iets wat me de laatste weken wel vaker overkomen is. Bij Irma en Wally mocht ik een uurtje op bed liggen en toen was ik er weer bovenop. Net op tijd om voor het donker nog een wandeling te maken naar een ander stuk van de rivier. Daar was een heuvel waar apen leven. Hoewel we ze niet gezien hebben, hebben we de aapjes wel gehoord. Die avond kon ook mijn geluk niet op toen we op het balkon toch nog een tarantula aantroffen. Lien&Suzanne-in-belize-stijl heb ik de spin toen snel de naam Henk gegeven, minder angst gegarandeerd! Peter stuurde Henk de jungle in en ik kan weer zeggen dat ik nog eens vogelspin in het echt zag.

DAG 4

Vandaag was het 28 de Julio, de nationale feestdag van Peru die normaal gezien gepaard gaat met optochten en feest. Helaas hadden de dorpelingen al wat feesten achter de rug en deden ze dit keer niet mee. Bovendien regende het weer, dus besloten we om voor de feesten naar Pichari te gaan, een stad in de jungle. Maar het geluk was niet aan onze kant. In Pichari hadden ze de dag voordien al gefeest. Dus genoten we van de leuke barretjes en restaurantjes die er waren. Na zes weken nog eens een goed ijsje eten, dat was hemels!

DAG 5

Deze dag was mijn absolute topdag! We vertrokken te voet van Pichari richting een gebied met watervallen. Na een stuk langs de weg, waar veel mensen ons enthousiast en verbaasd begroeten (wow, de gringos gaan te voet!), kwamen we aan een weg door de natuur en naast een riviertje. De hitte en het klimmen maakten het best vermoeiend, maar de omgeving maakte alles goed. Aangekomen bezochten we twee watervallen. De ene had een hoogte van ongeveer 100 meter. Indrukwekkend en best eng om dichtbij te komen door het sterke geluid van het water en de wind. De tweede waterval was kleiner, maar daar konden we in het water. Het leek wel een natuurlijk bubbelbad. Zalig! Op de terugweg namen we toch maar een taxi. Die bracht ons nog naar Puerto Mayo, een chill plekje naast de rivier. Helaas zetten Peruanen hun eentonige muziek altijd en overal super hard en werd ik gebeten door de mieren. Snel weer terug naar Pichari voor een hamburgertje en een cocktail in de plaatselijke karaoke.

DAG 6

Een mooi reisje kwam aan zijn eind. Enkel de terugweg restte ons nog. In een 4×4 ging het wel heel snel door de bergen. Het was best wel spannend, zo naast al die afgronden en met alle herdenkingsplekjes naast de weg. Ondanks dat was het uitzicht opnieuw adembenemend.

Het was super leuk om weer in Ayacucho aan te komen! Na een douche samen met al mijn vuile kleren, had ik nog een gezellige avond met Inge. Weer thuis!