vrijdag 19 december 2014

Toch nog even dit...



De laatste drie maanden van mijn verblijf in Peru heb ik niets meer geschreven op deze blog. Daar is één grote reden voor: ik had in Peru mijn eigen leventje opgebouwd. Vaak besefte ik zelfs niet meer dat ik in Peru woonde. En dan heb je natuurlijk niet meer het gevoel dat er nog van die speciale dingen zijn die je met het thuisfront wilt delen. Ik heb me nog zalig geamuseerd met mijn vrienden daar en heb met een goed gevoel mijn werk in Los Cachorros kunnen afronden.

Nu ik weer veilig en wel in België ben en ik even de tijd heb om terug te kijken op mijn avontuur, zijn er nog een aantal dingen die ik met jullie wil delen.

Allereerst wil ik jullie laten weten wat er met het geld gebeurd is dat werd ingezameld op Fiesta Peruana (wat trouwens een bedrag was van 830 euro!!!). Met dit geld heb ik tijdens de laatste weken in Peru gewerkt aan een leeshoekje voor de kinderen en jongeren van de permanente opvang. Ik schilderde een lokaaltje lichtblauw en Inge tekende er allerlei zeedieren op de muur. Verder kocht ik fruitkratjes op de markt, die ik een leuk kleurtje gaf. Er werden kinder- en jeugdboeken aangekocht en Jan kocht in Lima een aantal strips, want die zijn in Ayacucho niet te vinden. Op mijn laatste werkdag in Los Cachorros schilderde ik met de kinderen de zeedieren  en kon ik met behulp van Rudy en Elmer de kistjes in de muur boren. Op de grond legden we een aantal matrassen en kussentjes. Het schilderwerk met de kids en het resultaat kan je bewonderen bij de foto's! Het overige geld gaat naar de algemene werking van Los Cachorros. Nog eens een dikke merci aan iedereen die heeft gesponsord!



Verder schreef ik ook een tekstje voor de website van Los Cachorros. Voor de geïnteresseerden is hier de link: http://www.loscachorros.nl/documents/laatste_nieuws_2014.html

Tot slot kreeg ik in de laatste week bezoek van mijn mama, waarmee ik richting het mooie Huaraz trok. We deden daar twee dagtochten, waarbij we in een gammele taxi de bergen introkken en daar wandeltochten maakten. Wegens laagseizoen (=regenseizoen) waren we daar zo goed als alleen, zalig! Afsluiten deden we met een dagje Lima waar we met Melissa en John vis gingen eten. We hebben de mama dan ook maar meegenomen op de plaatselijke bussen en mini-busjes. Dat vond ze nogal een avontuur! Daarna was het op naar België, waar alles ondertussen al weer zijn normale gangetje gaat maar waar het ook zeker genieten, genieten, genieten is!

zondag 28 september 2014

Onderweg in Peru

Het wordt nog eens tijd voor wat geschrijf, aangezien er de afgelopen maand heel wat gebeurd is! Ik kreeg namelijk langverwacht Belgisch bezoek, waarmee ik op verkenning ging naar wat Peru allemaal de bieden heeft. Hier de hoogtepunten!

Vol spanning wachtte ik in Lima op de komst van papa en Lucas (terwijl ik dingen ging eten die in Ayacucho niet te vinden zijn. Ik voelde me even in het paradijs). Ik was zelfs een beetje zenuwachtig over hoe het zou zijn om elkaar weer te zien. Maar bij hun aankomst duurde het geen twee minuten of alles was weer zoals normaal. Al moesten ze in het begin wel eens lachen als ze mij Spaans hoorden praten, dat was natuurlijk nieuw!

We klonken op het komende avontuur met een Pisco Sour in Paracas en alle drie waren we direct anti-fan. Te straf en buikpijn voor mij als gevolg! Maar de nationale drank: check!

Dat Peru qua natuur een verscheiden land is, dat had ik al mogen ondervinden toen ik vanuit Ayacucho naar de jungle trok. Maar nu begaf ik mij naar nog een ander stukje: de woestijn. Vanuit Huacachina, een oase in de woestijn, vertrokken we op buggytocht door de zandduinen. Nadat onze buggy het drie keer begeven had en we dus telkens moesten wisselen, begon het avontuur. Het was vergelijkbaar met een achtbaan, maar dan veel cooler! Onderweg stopten we om te sandboarden. Aangezien we niet kunnen snowboarden, moesten we op onze buik van de duinen naar beneden. De laatste en de hoogste was het spannendst en toen ik beneden kwam, stond ik midden in de woestijn bij zonsondergang, prachtig! Papa durfde de helling niet af en ging dus met de buggy, maar die reed vrolijk langs dezelfde steile helling naar beneden..haha!

Arequipa was het eerste stadje waar we twee dagen hadden. Die gebruikten we vooral om wat uit te rusten en lekker te gaan eten! We probeerden alpaca-steak, empanadas en ontdekten een bakkertje met lekkere broodjes! We bezochten de kathedraal, een oud klooster dat me deed denken aan de stad van Alladin en gingen naar een uitzichtpunt. Het mooiste was de plaza de armas bij zonsondergang! Het landschap begon nu al iets meer te lijken op wat ik hier gewend ben: een stad met daarrond de bergen.

Vanuit Arequipa trokken we naar de Colca Canyon. Ik denk voor ons alle drie een van de hoogtepunten van de reis. We gingen op een tweedaagse trekking met gids Rolando en een Duits koppel. We daalden af in de canyon (wat ik een beetje eng vond wegens veel losse steentjes en hoogtevrees) en wandelde langs een aantal dorpjes. Onze uiteindelijke bestemming was een hutje om te slapen en een koud zwembad, maar wat was het zalig om daarin te kruipen na een hele dag wandelen!! De volgende dag vertrokken we al om vijf uur s ochtends om aan de klim naar boven te beginnen. Drie uur moesten we stijgen om weer uit de canyon te komen. We zagen de zon opkomen terwijl we bezig waren met de klim. Dit lag me veel beter dan het afdalen! Boven gekomen reden we met de bus nog langs de colca vallei, waar je ook condors van dichtbij kan zien. De laatste stop waren de warme baden...zalig, zo na twee vermoeiende dagen!

Next stop: Puno! Nu kwamen we echt in de hoogvlakten, waar we lama's en alpacas konden spotten. In Puno vaarden we rond op het Titicacameer. We bezochten de drijvende eilanden, maar voelden ons er de oppertoerist. Alles lijkt opgezet voor toeristen en het voelde heel ongemakkelijk aan. Leuker was het bezoek aan het eiland Taquile, waar we konden wandelen met zicht op het meer.

De rit van Puno naar Cusco was de mooiste uit de vele busritten die we deden! Opnieuw altiplano! Cusco liep vol met toeristen en voelde best Westers aan, met Irish pubs bv. We klommen naar boven naar het uitzichtspunt aan de Cristo Blanco, door een beetje te freestylen geraakten we boven. Op de terugweg kwamen we ineens bij ruïnes uit met een naam die ik niet meer weet... Niet echt de bedoeling dat we daar zomaar liepen denk ik, maar we hebben ze toch maar gezien. In cusco zouden we later nog terugkomen, super vermoeid na het bezoek aan de Heilige Vallei, en zouden we Michiel ontmoeten die volgende week richting Ayacucho komt om bij Cachorros te werken.

Een ander hoogtepunt was het bezoek aan de heilige vallei, waar we verschillende ruïnes bezochten. Het prachtige eraan zijn niet de ruines op zich, maar wel de combinatie van de ruïnes en de prachtige natuur eromheen! In salineras bezochten we de zoutpannen. Dat was ook prachtig om te zien! Maar het hoogtepunt moest nog komen: Machu Picchu. Met de trein reden we richting Aguas Calientes. Weer kreeg ik een blij gevoel als we de jungle inreden, net als met mijn reisje naar de selva. De volgende dag stonden we vroeg op, want nee nee wij wilden niet met de bus naar Machu..wij hadden al geoefend in de canyon, dus wij gingen te voet! We klommen met prachtig uitzicht naar boven, waar we natuurlijk op een hele rij toeristen stuitten die allemaal de ruïnes gingen bezoeken. Gelukkig is de site zo groot dat we altijd wel een plekje vonden waar we rustig konden zitten en genieten van de omgeving. We beklommen ook de Montana Machu Picchu, waarin we ons een beetje mispakte. Het bleek uiteindelijk anderhalf uur puur stijgen te zijn. Zwaar, maar het uitzicht maakte het helemaal goed! Terug in Aguas Calientes waren we uitgeteld, wat mijn broer en mezelf de slappe lach en hyperactiviteit bezorgde. Gelukkig restte ons toen enkel nog een dagje in Cusco en de terugkeer naar Lima, waar ik er nog even van profiteerde om lekker te kunnen gaan eten :-) !

Na de reis kan ik alleen maar zeggen dat ik nog meer fan ben van Peru!!!

Ondertussen ben ik al weer meer dan een week in Ayacucho en gaat alles hier weer zijn gangetje. Ook hier ben ik nog wel wat onderweg geweest: een uitstapje naar de ruïnes van Wari, met Los Cachorros naar een dorpje voor een medische campagne en met het schooltje naar Quinua. Het leven is hier niet slecht!

vrijdag 22 augustus 2014

Peruaans geluk!

Van Nele kreeg ik voor mijn vertrek een boekje waarin ik aan het einde van iedere dag kan opschrijven waar ik die dag dankbaar voor ben. Een tipje van de sluier:

- Iedere ochtend opstaan met een geluksgevoel.
- Op bezoek gaan wanneer de kinderen op kamp zijn samen met de Peruaanse scouts.
- Een spannend bruggetje oversteken hoog boven een rivier, angsten overwonnen daar.
- De gezelligste etentjes en kookmomentjes.
- Bijna altijd vergeten om foto's te maken omdat het zo gezellig is dat je er niet aan denkt.
- Helemaal opgaan in de natuur en stilte tijdens een wandeling in Razuhuilca.
- Zalige collega's waar ik veel van kan leren en die ook graag dingen van mij willen leren.
- Kaartjes van het thuisfront.
- Onderweg zijn door de bergen naar de jungle.
- De kinderen en jongeren in Los Cachorros en hun doorzettingsvermogen.
- Het fijne, rustige leventje hier.
- De lieve berichtjes uit België.
- Het verjaardagsfeestje van Rupay en Sergio met rumtaart en Reggae.
- De verse jugos, vooral die met passievrucht.
- Momentjes op het dak met uitzicht op de stad.
- Motivatie en energie halen uit mijn werk en er helemaal voor gaan.
- Het Peruaanse boekje voor al mijn avonturen en gedachten.
- De interessante gesprekken met mensen over het leven.
- het vooruitzicht op een reis door Peru met papa en Lucas (en op Belgische chocolade!).

Veel liefs!

donderdag 31 juli 2014

Het tripje naar de jungle

Na vijf weken Peru was het tijd voor mijn eerste, langere reisje: een weekje naar de jungle, of de selva zoals ze dat hier noemen. Peter en Alanya hebben een huisje in een dorpje in de selva en Peter gidst er regelmatig. Nu was het mijn beurt om mee te gaan naar Valle Esmeralda. Een klein verslagje van mijn reis...

DAG 1

In de vroege ochtend vertrokken we uit Ayacucho richting het avontuur. In een taxi reden we een 7tal uur door de bergen, op onverharde wegen. Het landschap zag je veranderen van dorre bergen tot steeds meer groen. Ik heb me geen moment verveeld tijdens de rit en enorm genoten van het uitzicht. Aangekomen in Pichari stapten we in een andere taxi, om echt de selva in te rijden. Dit was een super gekke ervaring voor mij. Alles leek er op Belize: het klimaat, de geur, de huisjes langs de weg. Met het enige verschil dat de jungle in Peru meer reliëf kent. Maar het voelde als thuiskomen en bracht me toch een beetje in de war. Na een fris pintje in het dorp, aan de oever van de rivier, namen we een bootje naar het huisje van Peter. Tijd om schoon te maken alvorens ons daar te installeren. We hadden geluk, er zat amper ongedierte. We sloten de dag af op het terras van het huisje met een rumcola, zicht op de rivier en de geluiden van de selva.

DAG 2

Deze dag stond in het teken van het verkennen van het dorp en het leven van de mensen die er wonen. Maar eerst namen we een duik in de rivier. Echt prachtig met zicht op de bergen aan de overkant. Ik ontmoette heel wat vrienden van Peter uit het dorp. Zo gingen we langs bij een cacao-boer die mij cacaobonen liet proeven voor ze gedroogd zijn. Een smaak die ik nog nooit geproefd had, maar heel lekker! Ook rook ik de geur van cacaobonen die aan het drogen zijn. Dat stinkt verschrikkelijk hard. Bovendien is het een geur die op verschillende plaatsen tijdens de reis terugkwam. Verder speelden we een spelletje pool in het biljartlokaal van Wally en Irma, super lieve mensen! Het is nu wel duidelijk dat mijn talenten ergens anders liggen :-) . In de bar van Mickey dronken we wat pintjes en we sloten de dag af met een verjaardagsfeestje van Yolanda en Richard, waar we een bord eten kregen waar je een familie mee kan voeden. Toen ik klaar was, leek het bord nog altijd even vol. Peruanen eten echt gigantisch veel! Nadien moesten we in het donker opnieuw op zoek naar het huisje. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want in het donker was de desoriëntatie compleet. We waren super dichtbij maar we zagen tot tweemaal toe een huisje dat in onze voorstelling te dicht bij de weg lag. Zo bleven we een uur zoeken tot we beseften dat dat ene huisje toch ons huisje was. Hoera voor doorzettingsvermogen en een beetje gevoel voor richting! Eenmaal binnen begon het bakken uit de lucht te regenen. We hadden geluk!

DAG 3

De regen bleef duren tot de volgende dag s middags. Tijd om me dus verder te verdiepen in de verhalen van Paulo Coelho en daarbij ineens mijn Spaans bij te schaven. Toen de regen stopte, wilden we de rivier oversteken om de nativos te bezoeken die aan de overkant leven. Zij leven nog echt op het ritme van de natuur, hoewel de veranderingen snel gaan. Zo ook in het dorp: stilaan wordt er elektriciteit aangelegd en ook gsm-bereik is in het vooruitzicht. Voor deze mensen een vooruitgang, in onze beleving eerder een verlies van de charme. Maar dus, we stonden op het punt de boot te nemen toen ik enorme pijn kreeg in mijn maag en bijna niet op mijn benen kon blijven staan. Iets wat me de laatste weken wel vaker overkomen is. Bij Irma en Wally mocht ik een uurtje op bed liggen en toen was ik er weer bovenop. Net op tijd om voor het donker nog een wandeling te maken naar een ander stuk van de rivier. Daar was een heuvel waar apen leven. Hoewel we ze niet gezien hebben, hebben we de aapjes wel gehoord. Die avond kon ook mijn geluk niet op toen we op het balkon toch nog een tarantula aantroffen. Lien&Suzanne-in-belize-stijl heb ik de spin toen snel de naam Henk gegeven, minder angst gegarandeerd! Peter stuurde Henk de jungle in en ik kan weer zeggen dat ik nog eens vogelspin in het echt zag.

DAG 4

Vandaag was het 28 de Julio, de nationale feestdag van Peru die normaal gezien gepaard gaat met optochten en feest. Helaas hadden de dorpelingen al wat feesten achter de rug en deden ze dit keer niet mee. Bovendien regende het weer, dus besloten we om voor de feesten naar Pichari te gaan, een stad in de jungle. Maar het geluk was niet aan onze kant. In Pichari hadden ze de dag voordien al gefeest. Dus genoten we van de leuke barretjes en restaurantjes die er waren. Na zes weken nog eens een goed ijsje eten, dat was hemels!

DAG 5

Deze dag was mijn absolute topdag! We vertrokken te voet van Pichari richting een gebied met watervallen. Na een stuk langs de weg, waar veel mensen ons enthousiast en verbaasd begroeten (wow, de gringos gaan te voet!), kwamen we aan een weg door de natuur en naast een riviertje. De hitte en het klimmen maakten het best vermoeiend, maar de omgeving maakte alles goed. Aangekomen bezochten we twee watervallen. De ene had een hoogte van ongeveer 100 meter. Indrukwekkend en best eng om dichtbij te komen door het sterke geluid van het water en de wind. De tweede waterval was kleiner, maar daar konden we in het water. Het leek wel een natuurlijk bubbelbad. Zalig! Op de terugweg namen we toch maar een taxi. Die bracht ons nog naar Puerto Mayo, een chill plekje naast de rivier. Helaas zetten Peruanen hun eentonige muziek altijd en overal super hard en werd ik gebeten door de mieren. Snel weer terug naar Pichari voor een hamburgertje en een cocktail in de plaatselijke karaoke.

DAG 6

Een mooi reisje kwam aan zijn eind. Enkel de terugweg restte ons nog. In een 4×4 ging het wel heel snel door de bergen. Het was best wel spannend, zo naast al die afgronden en met alle herdenkingsplekjes naast de weg. Ondanks dat was het uitzicht opnieuw adembenemend.

Het was super leuk om weer in Ayacucho aan te komen! Na een douche samen met al mijn vuile kleren, had ik nog een gezellige avond met Inge. Weer thuis!

maandag 14 juli 2014

Los cachorros


Terwijl ik op het dak zit, met uitzicht op en weg van de drukte van de stad, begin ik aan dit nieuwe blogbericht. Mijn vierde week bij Los Cachorros is ingegaan, dus het wordt tijd om jullie wat meer te vertellen over het werk dat ik hier doe.

Los cachorros is een organisatie die zich inzet voor straatkinderen en die multidisciplinair werkt. Dat betekent voor mij dan ook: veel uitdagingen en veel verschillende dingen om te leren. Op dit moment ben ik bezig met de volgende zaken:

- Om de twee weken draai ik een week mee als opvoeder in de dagopvang. Hier wonen kinderen die voor zichzelf de beslissing hebben genomen om hun leven een andere richting te geven, weg van de straat. Los Cachorros ondersteunt hen via een permanente opvang. De kinderen wonen in het huis en krijgen er ondersteuning op psychologisch en academisch vlak. De jongeren gaan naar school en er wordt met hen gezocht naar vrije tijdsbesteding. Op dit moment verblijven er vijf jongeren in de dagopvang, 3 meisjes en 2 jongens.

- De andere week werk ik voor Area Calle , op straat dus. Hier ben ik nog maar pas mee begonnen, dus dat moet allemaal nog wat op gang komen. Ik ging alvast op huisbezoek bij gezinnen van kinderen die een groot deel van hun tijd op straat doorbrengen. Ook met de gezinnen wordt er namelijk gewerkt om te streven naar reintegratie van de jongeren in het gezin. Daarnaast zal ik binnenkort mee de straat op gaan om met de doelgroep te werken op hun eigen terrein en nieuwe straatjongeren te identificeren. Ook in de nachtopvang zal ik een keertje meedraaien. Daar kunnen jongeren terecht waarvoor de stap naar de dagopvang nog groot is, maar die een maaltijd, bed en een babbel wensen, weg van de gevaren van de straat. Gemiddeld zijn er twee tot acht jongens in de nachtopvang. Dat zien er allemaal stoere binken uit, maar ze komen toch wel vriendelijk `hola profesora` zeggen.

- Verder heb ik nog wat bijkomende taken die ervoor zorgen dat ik hier toch een beetje de ortho kan uithangen. Volgende week zal ik samen met de psychologe, Florentine, een workshop geven aan het team over intelligent straffen. Verder ondersteun ik, samen met Inge, de straatwerkers om handelingsplannen op te stellen. Tot slot zal ik een maal per week in het schooltje helpen, waar kinderen van buitenaf heenkomen die moeilijk meekunnen in het gewone onderwijs.

Tussen al dat interessante werk door, is er natuurlijk tijd voor ontspannende dingen. Zo was er het uitstapje naar Quinua, met lokale gerechtjes en een avontuurlijke busrit. Ook gingen we naar een uitzichtspunt in de bergen, vanwaar we de hele stad konden zien. Een bbq op het dak van vrienden en heerlijke Apple crumble maakten het weekend helemaal af! Aftellen naar mijn tripje naar de jungle nu!

Veel liefs uit Ayacucho!

dinsdag 1 juli 2014

Tijd


Dit wordt geen blog om te vertellen wat ik hier allemaal doe in Ayacucho, want uiteindelijk is het ook maar gewoon het dagelijkse leven. Wat dat betreft is het best vergelijkbaar met België! Ik kijk ook naar de voetbal, ga iets eten of drinken met vrienden en ik ga naar het werk. Verder geniet ik liever van al die kleine geluksmomentjes dan dat ik ze telkens moet delen met heel de wereld. Liever wil ik jullie vertellen over die dingen die het leven hier zo anders maken.

Een van die dingen ontbreekt vaak in België, namelijk: tijd!

Je kan niet zeggen dat Peruanen de meest relaxte personen zijn. Het verkeer is hels en mensen zijn vaak gejaagd. Maar het leven lijkt hier minder gecompliceerd te zijn. Geen duizenden hobby's , niet die druk om altijd maar de coolste dingen te doen en miljoenen vrienden te hebben, geen propvolle agenda`s. In plaats van twee weken op voorhand af te moeten spreken dat je met iemand iets gaat doen, kan je hier gewoon iemand tegen het lijf lopen in de stad en ineens een halve middag samen doorbrengen.

Het is hier voor mij dan ook heel gemakkelijk om te genieten van de kleine dingen: naar de markt gaan en koken, in het gezelschap zijn van mensen, een boekje lezen, genieten van het uitzicht op ons dak. Iedere dag ben ik blij dat ik hier ben! Voor de rest laat ik alles gewoon op me afkomen en dat werkt perfect! Ja ja, ik begin hier toch best goed in te worden :-) ! En ik ben er nu wel van overtuigd: ik heb toch wel een kleine verslaving aan altijd dat beetje meer ontdekken van de wereld. Dus laat die volgende 5,5 maand maar komen!

donderdag 26 juni 2014

Tranquila

Als ik op facebook de frustraties lees over treinstakingen of verkeersboetes, dan wordt het mij alleen maar duidelijker: estoy viviendo la vida tranquila aqui! En dat wil niet zeggen dat ik veel vrije tijd heb, nee ik heb er net een werkweek van 40 uur opzitten, maar de atmosfeer en de mensen zijn anders!
Een greep uit mijn Peruaanse leventje van afgelopen week:
  • Spaans praten is zalig! Ik had nooit gedacht dat het zo vlot ging lopen en ik op een week al zoveel ging bijleren. Ik versta niet altijd alles, maar ik kan wel al gesprekken voeren...hoera!
  • Spaans leren doe ik ook met de boeken van Paulo Coelho, op de markt te verkrijgen in zakformaat voor geen geld. Het leven is hier mooi!
  • Los Cachorros is een super leuke organisatie waar ik lekker de ortho uit kan hangen! Heel wat uitdagingen en toffe collega`s. Opvallend: het zijn bijna allemaal mannen! Afgelopen week heb ik vooral ochtendshiften gedraaid in de permanente opvang, waar 5 jongeren zitten. Volgende week ga ik een week op straat werken.
  • Ondertussen heb ik al wel wat Belgen en Nederlanders leren kennen dankzij het WK. Ja, ook hier wordt er wat afgesupporterd!
  • Mijn thuis is echt jeugdherbergstijl. Door het WK en mijn Franse buren, loopt er hier altijd wel volk rond om samen mee te eten of iets te drinken. (Pintjes zijn hier 650ml!)
  • Op het dak is er een hangmat met kei mooi uitzicht over de stad en op de bergen.
  • Afgelopen weekend organiseerden Jan en Peter, twee Nederlanders, een Indonesisch etentje. Ik heb echt dingen gegeten die ik nog nooit gegeten had. Binnen twee weken koken ze Mexicaans, yes yes yes!
  • Het eten in Peru vind ik maar niks, al dat vlees en bakken rijst erbij. Dus probeer ik een keer per dag maar zelf veel groentjes te eten. Het ontbijt in Los Cachorros is wel de moeite: havermout met broodjes en vers geperst fruitsap. Ja, ik ben fan!
  • Straks komt Inge aan, een nieuwe vrijwilligster uit Nederland. Samen met mijn Franse vrienden, Helena en Wladimir, boks ik alvast een etentje in elkaar voor als ze toekomt.
  • Mijn weekend kan beginnen: voetbal kijken, teambuildingsetentje met het werk, benefietfeestje van Wari Esperanza (Belgische organisatie) en de stad verder verkennen!
Het leven is mooi!

donderdag 19 juni 2014

Het begin van het verhaal...

Er was eens een meisje en dat meisje had een droom...de wereld verkennen en in Zuid-Amerika gaan wonen. Ze nam kleine stapjes om die droom te verwezenlijken: studeren in Spanje en stage in Belize. En toen was ze klaar voor de grote stap: alleen op weg naar Peru!
Daar aangekomen nam ze de bus naar een onbekend en redelijk arm stadje tussen de bergen. Tijdens de busrit, met mooie landschappen en grappige lama`s, besefte ze dat haar droom eindelijk kon beginnen!
Aangekomen in Ayacucho leerde ze haar nieuwe thuis voor zes maanden kennen. Een authentiek stadje tussen de bergen en met smalle straatjes. In een van die straatjes woont ze nu, met twee andere vrijwilligers.
De eerste dag was alvast een groot succes: een bezoekje aan Los Cachorros, Nederland wint de match, met Alanya (de directrice) en haar kinderen naar de dierentuin en een cafeetje!  Een mooi begin van het verhaal....